Përkatësia europiane tashmë është konturuar qartë në të përditshmen tonë.Shkëmbimet, komunikimi, emigrimi, i japin ngjyrat botës në të cilën ne jetojmë.Domosdoshmëria dhe nevoja për të afruar qytetarët me Bashkimin Europian, ështëbërë një lajtmotiv që frymëzon deklaratat zyrtare të të gjitha llojeve dhe shoqëron jetën tonë të përditshme politike dhe shoqërore. Por, integrimi varet para së gjithash, nga vullneti për t’u integruar. Nuk mund të ketë integrim pa e dashur atë, pa veprime konkrete, pa përvetësimin dhe praktikimin e normave dhe vlerave të shoqërisë ku do të përfshihesh. Një gazetar amerikan i thoshte njëherë Jean Monnet-së: “Ju qenkeni supersticioz, pasi përmendni gjithnjë fatin”. Po, iu përgjigj ai, sepse ai që nuk ka fat, nuk mund të bëjë asgjë. Por, fatin duhet të dish ta kapësh në çastin e duhur dhe për këtë, duhet të punosh shumë”.

Me rastin e 100 vjetorit te lindjes te poetit, shkencetarit dhe intelektualit shqiptar (1916 – 1993)

Hivzi Sulejmani (1910-1975)  ishte një nga  shkrimtarët e parë të rëndësishëm të Kosovës, që vuri ë bazat e kësaj letërsie në prozë.    Lindi dhe  e u rrit në Mojstir (Sanxhak), por jetoi e punoi në Kosovë, ku edhe e mbylli  jetën, duke e lidhur pazgjidhshmërisht fatin e tij me fatin e saj. U shkollua  në Beograd, para Luftës së Dytë Botërore (jo për letërsi, për degë të tjetër), por  ia kushtoi  jetën letërsisë. Punoi  dhe kontribuoi  shumë në fushën e  prozës, të publicistikës, të përkthimeve etj.

Eposi shqiptar i kreshnikeve, siç del edhe nga kuptimi që ka marre fjala kreshnik , është një epos heroik. Fryma heroike e përshkon atë fund e krye ; me brumë heroik është ngjizur çdo strukturë e mikrostrukturë e tij.  Veçse këtu heroizmi nuk del si diçka e jashtme, si vetëmburrjes a si mjet për të tërhequr simpatinë e dikujt. Ai është krejt spontan, genuin, i brendshëm, buron nga domosdoshmëria e rezistencës dhe e përballimit të rreziqeve e të vështirësive. Eposi e paraqet heroizmin si mënyre mendimi, sjelljeje a veprimi, që ve në qendër të sistemit të të gjithë vlerave trimërinë, vetëmohimin, që i quan ato atribute të pandara te një mjedisi shoqëror të përcaktuar etnikisht, të një mënyre të veçante organizimi shoqëror. Ai e trajton heroizmin si një tradite të lashte, si një kult të vërtete, si një model etnokulturë të kristalizuar, madje të sakralizuar, gjatë shekujve.