“Unë do të kthehem në Pazarin e Ri, le të bëhet si të bëhet!” “Mos Aqif, do të vrasin komunistët!” – i kishte thënë Biko; “Nëse jam fajtor, le të më vrasin,
More »
Përkrahje financiare për shoqatën ” Kosova për Sanxhakun” nga Llozana , Zvicërr Veprimtarët tanë nga Zvicrra, me iniciativë të Prof. Sabri Alidema nga Pozharani i Vitisë me qëndrim në Zvicërr, mblodhën dhe
More »
“Pse po shpenzon Serbia 150 milionë euro mes askundit? Jemi para një zhvillimi të rrezikshëm dhe me pasoja, sidomos për 4 shtetet e NATO-s në rajon” Bazë e re ajrore serbo-ruse në
More »
Këngët shqiptare të Eposit të Kreshnikëve janë cikël këngësh epike heroike legjendare. Ato radhiten ndër shtyllat më të rëndësishme artistike të kulturës shpirtërore të shqiptarëve. Eposi i Kreshnikëve është jehonë poetike disa shtresore e jetës së përbashkët (sh.VI-VIII), por edhe e konflikteve disa shekullore ndëretnike, e kacafytjeve dhe e përgjakjeve ilire-shqiptare me ardhësit sllavë të jugut në Iliri (Ballkan). Nga ardhja e tyre e deri në shekullin XIV, sidomos në shekujt XIII-XIV, ky konflikt është acaruar dhe zgjeruar, siç thotë historiani A. Buda (1986), në kohën e forcimit të pushtetit feudal qendror serb të dinastisë së Nemanjiqëve. Edhe epikologu gjerman M. Lambertz (1958) pajtohet se këto këngë «rrjedhin nga koha e dyndjes së sllavëve nëpër Danubin e Poshtëm në Ballkan dhe ruajnë ende kujtimin e luftërave të vjetra të ilirëve ose shqiptarëve kundër sllavëve që u dyndën në kohën rreth vjetëve 700-800». Këto këngë janë ndër eposet e fundit aktive në Evropë në fillim të këtij mijëvjeçari dhe me të drejtë thuhet se e kanë vendin në arealin e epikës botërore.
Reportazhi i shkurtër që ka në qendër Bekim Blakaj, një nga pesë studentët shqiptarë që studionin në Beograd dhe u arrestuan nga regjimi i Milloshevicit. Të pestë u mbajtën dhe keqtrajtuan në burgun famëkeq CZ (Centralni Zatvor) të Beogradit dhe u liruan muaj të tërë pasi lufta kishte mbaruar. Bekim Blakaj drejton tani Qendrën për të Drejtën Humanitare në Prishtinë. Ai tregon përvojën e hidhur në ZV dhe si e ka përjetuar më vonë atë që ndodhi në ato qeli.
“Ka pasur shumë situata të ndryshme ku dinjiteti njerëzor vihet në pikëpyetje dhe tentohet që të thyhet ai dinjitet. Pas ndoshta pas 3 muajve, kur më ka vizituar avokati im, ma ka shtrirë dorën që të përshendetemi, dhe në atë moment, e kam kuptuar sa është ai rëndësishëm ai kontakti fizik, njerëzor, pra shtrirja e dorës.”
“Prej atyre individëve që i kanë zbatuar ato urdhëra, unë kam vërejtur qartë se disa prej tyre nuk e kanë bërë atë punë bash me vullnet të madh. Ka pasur dy-tri raste kur kam mbetur vetëm me njërin prej tyre ose tjetrin dhe ndoshta jo verbalisht, por me gjeste kanë shprehur keqardhje. Këtë duhet me e thanë, me ngritje të supeve ose dicka të tillë. Mirëpo ka pasur prej tyre individë që me plot kënaqësi e kanë kry atë punë….më kujtohet jo më shumë se një ose dy vjet pasi isha liruar nga burgu, unë kam udhëtuar shpesh në Beograd për punë për konferenca dhe gjëra të tjera dhe njëherë më ka ndodhur që dikush më ka thirrur nga mbrapa, sigurisht jo me emër, po me zotëri, zotëri, dhe jam kthyer. Ishte një guardian I burgut, një officer i burgut, ishte malazez, që ka qenë jashtëzakonisht I drejtë me neve, I cili nuk na ka keqtrajtuar asnjëherë, as verbalisht, as në mënyra të tjera, dhe ma ka shtrirë dorën, madje me pak hezitim, duke mos ditur si do të reagoj unë. Dhe unë ia kam shtrirë dorën, më ka pyetur si jeni, I kam thënë mirë, gjithcka është kryer, dhe më kujtohet kur më ka thënë, jo në fakt, unë e di cfarë keni përjetuar ju.”
Familja e Bekimit, gruaja dhe tre fëmijët dinë pak për atë që ka përjetuar ai. Bekimi nuk dëshiron që ata të dinë më shumë dhe të ngarkohen emocionalisht me atë përvojë të hidhur që do të sillte më shumë urrejtje.