Da bi saznali kakvi su i ko su ljudi,  u nekim krajevima, i da bi donijeli mišljenje i stav o njima, mora se živjeti život tih ljudi, i treba znati  ne samo njihovu prošlost, nego sadašnje činjenice iz njihovog života.

Lijepo ispričati neku  etnografsku priču na  jednu  istorijsku  temu, koja  je inspirisana od sličnih  ispričanih  priča o  predanjima i srodnosti plemena,  smatramo da  ne treba  odbaciti  narodna  predanja, nego  mislimo da sa  njima treba postupiti  kao  sa svakim  drugim  izvorom. (izvorom  sa  istorijskom tendencijom i pisanim činjenicama) te da  je  potrebna kritika i  interpretacija usmenog  predanja pomoću drugih  izvora, pisanih ili  drugačije  prikazanih činjenica.

Na Balkanu se događa jedan neobičan fenomen – što vise etnički izmješaniji – umjesto više tolerantniji, postajese sve netorelantniji.  Balkan je podario engleskom jeziku glagol “to balkanize”, koji, prema Oksfordskom rječniku, znači “podijeliti u manje, međusobno suprotstavljene grupe”. Upravo zato treba se osvrnuti na neke nimalo slučajne malformacije u ideološkoj prezentaciji balkanskih etničkih identiteta.

Ono sto mi želimo ovdje iznijeti je međuvjerska tolerancija u albanskom jezičkom okruženju, koja je se sačuvala sve do danas. Običajne  karakteristike koji su ostali isti u Rožajskom kraju, kao onih u Albanskom prostoru, kao sto su: plemensko uređenje, krvno srodstvo, poznavanje rodoslova od 10 i više pasova-koljena, čuvanje časti i čast drugima, držanje  riječi  ili bese, veliku gostoljubivost, o toleranciji Albanaca i Crnogoraca u odredjenim vremenskim razdobljima, više vjerske plemenske zajednice, kao i krvne osvete, međusobno pomaganje, ne  miješanje u mjestima  brastava.