Neće Pešter postati pustinja poznata samo po ledenim zimama. Ovamo se vraćaju mladi ljudi i poznati stočari sa uvjerenjem da se ovde može živjeti od ovčije vune, sira i kravljeg mlijeka. Pune se pešterske livade ovčarskim “rudama” i nadom da se ovde može dobro živjeti bez nemačkih bauštela odakle su se decenijama vraćali u sanducima sa šakom zarađenih para ali bez života.
Related Posts
Pešterci su bili već zaboravili na pašnjake pune ovčarskih stada i muzike “medenica” kojima su se ovce dozivale. Mlada jagnjad su dozivala proljeća,blejanje ovaca se razledao poljima Peštera, vesele pesme čobana čuvale su ovce od zvjeri ali čobani su nosili lovačke puške.
Kao pešterski suvenir ovde se pamti čobanska šala kako su se mladi čobanin I čobanica doživjeli preko nadulih bregova. Čobanin Ramo je dozivao čobanicu Vahidu da dodje malo tamo kod njega, Vahida se odazvala: Tako mi Boga ne smem da dođem tamo! Ti ćes da me diraš, jok vala neću tvrdio je Ramo. Pa kad nećeš sto me zoveš? Rekla je Vahida. Imali su čobani na Pešteru, I drugih šala i dosetki, čobanskih igara, koje sadašnja deca ne znaju. Pešter je bio i ostao najveće selo na Balkanu. Na ovdašnjim poljima se napasalo, 10. 000 ovaca kakvih u Srbiji nije bilo. Međutim, učinilo se peštercima da mogu bolje živjeti na njemačkim bauštelama visoko od zemlje. Trajalo je to tako decenijama, dok su se gastarbajteri opametili da se može živjeti od stočarstva bolje nego od nemačkih mješalica betona. Sada mnoge priče počinju i završavaju se o peštercima koji su se vratili na najljepšu visoravan u Evropi. Pa naime, najljepša je priča o Numanu Bajramoviću, koji je svoju zaradu iz Rusije doneo na Pešter i formirao farmu od 500 ovaca i 50 krava. Ali njegova odiseja se pominje i na putevima, koje je Numan poklonio, siromašnim selima Novopazarske opštine.
Pešterci su bili već zaboravili na pašnjake pune ovčarskih stada i muzike “medenica” kojima su se ovce dozivale. Mlada jagnjad su dozivala proljeća,blejanje ovaca se razledao poljima Peštera, vesele pesme čobana čuvale su ovce od zvjeri ali čobani su nosili lovačke puške.
Kao pešterski suvenir ovde se pamti čobanska šala kako su se mladi čobanin I čobanica doživjeli preko nadulih bregova. Čobanin Ramo je dozivao čobanicu Vahidu da dodje malo tamo kod njega, Vahida se odazvala: Tako mi Boga ne smem da dođem tamo! Ti ćes da me diraš, jok vala neću tvrdio je Ramo. Pa kad nećeš sto me zoveš? Rekla je Vahida. Imali su čobani na Pešteru, I drugih šala i dosetki, čobanskih igara, koje sadašnja deca ne znaju. Pešter je bio i ostao najveće selo na Balkanu. Na ovdašnjim poljima se napasalo, 10. 000 ovaca kakvih u Srbiji nije bilo. Međutim, učinilo se peštercima da mogu bolje živjeti na njemačkim bauštelama visoko od zemlje. Trajalo je to tako decenijama, dok su se gastarbajteri opametili da se može živjeti od stočarstva bolje nego od nemačkih mješalica betona. Sada mnoge priče počinju i završavaju se o peštercima koji su se vratili na najljepšu visoravan u Evropi. Pa naime, najljepša je priča o Numanu Bajramoviću, koji je svoju zaradu iz Rusije doneo na Pešter i formirao farmu od 500 ovaca i 50 krava. Ali njegova odiseja se pominje i na putevima, koje je Numan poklonio, siromašnim selima Novopazarske opštine.
JUNAK OVE REPORTAŽE JE NUMAN BAJRAMOVIĆ-NUCE
Ovaj mladić je ustvari inicijator promjene životne sudbine mnogih ljudi iz sandžačkih opština. Dozvao je tako državne institucije da sa obećanja krenu u izvršenje prava pešterskih stočara, da koriste stimulacije, koje je država obećala svim seljacima koji imaju pašnjake, da ih stimuliše, za izgradnju štala za stoku, i povećaju svoja stada. Sada je oživjela i priča o izgradnji autoputa preko Pešteri daj Bože da to bude stvarna priča koja nije vezana za izbornu propagandu. Obećanja privilegija u zamjenu za izborne glasove i diskriminaciju koja državna vlast Srbije primjenjuje prema građanima nacionalnim manjina. Primera radi ima i dokaza da građani koji pripadaju nacionalnim manjinama nemaju građanska prava kao državotvorni narod odnosno Srbi.
Svi ostali su nacionalna i druga građanska prava izgubili za vreme vladavine Slobodana Miloševića. Ovde recimo da u toku diktature Miloševića mladi ljudi-Bošnjaci nisu pozivani na služenje vojnog roka, onima što su ranije odslužili vojnu obavezu su svojim dobrim ponašanjem zaslužili vojne činove u kategoriji penzionisanih oficira. Slobodan Milošević ih je degradirao oduzimanjem činova kao „nepouzdanim“.Ali samo zgred da napomenemo da su na ovaj način diskriminirani svi Bošnjaci, jer su i kolektivno osuđeni na diskriminaciju i građanske privilegije koje koriste samo Srbi. Sve to i mnogo druge stvari uskraćene su Bošnjacima samo zbog krivice, koju su Turci navodno ostavili.
Naročito zbog toga sto su Bošnjaci učestvovali u odbranu Turske. Možda je dosta da kažemo da državna vlast Srbije nije otvorila ni jednu fabriku u Sandžaku u zadnjih 24 godine.
piše : Ibro Mehmedovic
http://www.trt.net.tr/bosanski/programi/2017/04/12/na-drini-cuprija-pesterska-visoravan-15-2017-710804