Sanxhaku ka qenë dhe që do të jetë zonë e interesit të politikës serbomadhe, apo më pansllave, tashmë është e ditur. Kushdo qoftë që është marrë me analizat e planeve serbomëdha, shfarosës të gjithë popujve josllav, me kohë kishte me i besuar një kërkese, që dëshmon dokumenti i 14, dhjetorit të viti 1942. E cila kërkesë u vërtetua se ka qenë e domosdoshme. Shumë shpejt, pa kaluar tre javë ndodhi gjenocidi malazez në popullsinë e pambrojtur të Bihorit, që atë kohë gjendej në zonën neutrale.
I pa mbrojtur nga askush, përveç që ekzistonte e vetmja mundësi të shkojnë në mbrojtje trupat e Milicisë popullore antikomuniste vullnetare që udhëhiqeshin nga shqiptarët- boshnjakët autoktonë të kësaj krahine.
Gjenocidi në Bihor, u krye me miratimin italian. Ndërsa të njëjtit nuk lejuan të iu shkojnë në ndihmë Milicisë mysmane popullore vullnetare, njësitë vullnetare shqiptare, përtë të cilin sulm kishte informacione ministri i Tokave të Lirueme,
Kol Bib Mirakaj. Ministri Mirakaj me një shkresë iu kishte drejtuar Mëkëmbësisë Mbretërore si dhe Ministrisë së Tokave të Liruara, lidhur me disa të dhënë konspirative, siç shkruan dokumenti, për një aleancë të mundshme, midis forcave çetnike e komuniste serbe e malazeze për një sulm të përbashkët në krahinën e Sanxhakut, (i cili nuk do të ishte për herë të parë, sepse tashmë kishte ndodhur me rastin e sulmit për marrjen e Pazarit të Ri, i cili ishte mbrojtur me sukses) i cili parashihej të realizohej, sipas ministrit, kah mbarimi i dimrit të viti 1943.
Në shkresën e dërguar thuhet: “Si mbas informatave që kemi serbët e Malazezët si komunistë si të Mihajloviqit përgatiten për të mundë me u bë nji mësymje ndoshta kah fundi i dimnit në krahinën e Sanxhakut, Rozhajës Sjenicës e Petnicës për të mundë me u zbërthye at krahinë qi të kenë shpinën të lirë për t’u derdhë mbi Kosovë.
Po të jetë se realizohet nji plan i tillë e na të mos jemi të përgatitun me i ba ballë e me e shue që në fillim, jo vetëm qi popullsia e Kosovës do t’i shtrohej nji masakrimi të tmerrshëm, por do të vihej në rrezik e gjithë Shqipnija për rrjedhjet qi do të kish suksesi i tyne. Kujtojmë se do t’ishte me vend me krijue me kohë depozita armësh e municioni në Rozhajë, Pejë, Prizren e Prishtinë deri në 20.000 (njëzetmijë) armë shumica në Rozhajë e Pejë, dhe në krahinën e Sanxhakut e të Pejës në e besnikninë e krenvet besnikë qi kështu në rastin e ndonji të papritme të jetë e gatshme nji fuqi me hi me’i herë në veprim qi të mund të qëndrojnë deri sa t’armatosen fuqitë vullnetare prej depozitave të përmendme.
Un mund të siguroj se njerëzit qi mund t’u besojmë armët e shpërndame kan me qenë të besës për çështjen tonë.
Do t’ishte oportune me emnue nji shqiptar besnik e energjik si ndihmës pranë Komisarit Omilta
Po në këtë mëndyrë kishte me u dashtë me sigurue edhe zonat e Tuzit e të Larja-Shestanit.
Lutemi të keni mirësinë me shqyrtue çështjen.
Për deri sa Bihori i epërm shpëtoi falë forcave vullnetare shqiptare. Gjenocidi më i tmerrshëm ndodhi në Bihorin e poshtëm ku brenda vetëm tre ditëve, e që ishte festë ortodokse, çetnikët malazezë në krye me Pavle Gjurishiq, vranë, theren, djegën të gjallë mbi 4000 njerëz, nga ta ¼ pleq, gra e fëmijë të pa mbrojtur dhe dëbuan më se 15.000 banorë.