Në literaturën shqipe dhe serbokroate, por edhe boshnjake, askund nuk është shkruar se në këtë fshat jetojnë shqiptarët. Mos me qenë hulumtuesit ndërkombëtarë këtë fakt do a dinin vetëm ata që kanë lidhje familjare, apo që e kanë vizituar.
Dëshmia e parë që dëshmon se këtu jetojnë shqiptarët, megjithatë e bënë Televizioni i Prishtinës në vitin 1980, gazetari Ali Llunji në një emision dokumenta që ia ka kushtu Peshterit. Në këtë emision për herë të parë kemi dëshminë e shkrimtarit Qamil Sijariq, kur para kamerave të RTP deklaron:… Nëana ime është shqiptare. Jam rrituar pa nënë dhe pa babë, Më kanë marr dajat e mi Kurtoviqët, ( pra Kurtajt) dhe gjuha shqipe është gjuha e nënës sime dhe është e imja po aq sa ajo serbe.”
Dëshmia tjetër është nga hulumtues evropian të cilët shkruajnë:
“Ky fshat është një nga tri ende i banuar vetëm nga shqiptarët në rajonin Peshterit. Për shkak të çështjeve politike që lidhen me shqiptarët pas Luftës së Dytë Botërore, banorët e tij kanë deklaruar veten si boshnjakë për të shmangur diskriminimin. Gjuha shqipe ende flitet nga fshatarët.
”(Andrea Pieroni, Maria Elena Giusti, & Cassandra L. Quave (2011). “Cross-cultural ethnobiology in the Western Balkans: medical ethnobotany and ethnozoology among Albanians and Serbs in the Pešter Plateau, Sandžak, South-Western Serbia.” Human Ecology. 39.(3): 335. “The current population of the Albanian villages is partly “bosniakicised”, since in the last two generations a number of Albanian males began to intermarry with (Muslim) Bosniak women of Pešter. This is one of the reasons why locals in Ugao were declared to be “Bosniaks” in the last census of 2002, or, in Boroštica, to be simply “Muslims”, and in both cases abandoning the previous ethnic label of “Albanians”, which these villages used in the census conducted during “Yugoslavian” times. A number of our informants confirmed that the self-attribution “Albanian” was purposely abandoned in order to avoid problems following the Yugoslav Wars and associated violent incursions of Serbian para-military forces in the area. The oldest generation of the villagers however are still fluent in a dialect of Ghegh Albanian, which appears to have been neglected by European linguists thus far. Additionally, the presence of an Albanian minority in this area has never been brought to the attention of international stakeholders by either the former Yugoslav or the current Serbian authorities.”)[1]
Por, kësaj radhe kemi zgjedhur nji foto të shkrepur në vitin 1981, të dy vajzave të moshës 18 vjeçare Fetka Llekiq (Leka) ( Lekić) dhe Saha Llekiq (Lekić) Numanoviq
“Ne dyja që jemi në këtë foto jemi nga e majta unë Fatka Lekiq dhe kushrina ime Saha Lekiq Numanoviq. Jetomë në Sarajevë. Nuk kem pas rrugë tjetër, sepse jeta në Doliq ku jem lind ka qenë shumë e vështirë. Jemi ardh në Sarajevë , këtu jemi shkolluar, kemi krijua familje. Por, me shpirt dhe me zemër e dua m vendin ku jemi lindur, prejardhjen tonë shqiptare, e potencojmë jemi gjak shqiptari. Kurr nuk e kam harru dhe jemi krenare me prjardhjen tonë shqiptare.”
[1] https://www.researchgate.net/publication/225732430_Cross-Cultural_Ethnobiology_in_the_Western_Balkans_Medical_Ethnobotany_and_Ethnozoology_Among_Albanians_and_Serbs_in_the_Pester_Plateau_Sandzak_South-Western_Serbia