Skoro sve zemlje u kolašinskom kraju bile su otete od muslimana koji su – čim su ih Crnogorci posvojili – pobijeni ili odagnati do zadnjega s njihovih ognjišta. I groblja njihova su zatrta da se ne zna da su nekad tu bili. Zakrvljenost između dvije vjere bila je tolika da su muslimani i sami selili, napuštajući kuće i baštine. Nijesu bježali samo age i begovi, nego i seljaci muslimani, čija je zemlja većinom i bila. Prisvajanje muslimanskih zemalja shvatano je i kao nagrada za muke i pogibije i junaštva u bitkama.
Tako su susjedno selo Bjelojeviće – saprtu dolinu na padinama planine Bjelasice, naselile porodice iz Lijeve Rijeke, iz vasojevićkog plemena, a samo Podbišće mahom porodice iz Morače. Naseljavanje i jednog i drugog sela išlo je s istrebljivanjem i izgonjenjem muslimana starosjedelaca, koje i dandanji zovu Turcima, iako su iste krvi i jezika kao i Crnogorci. Već je rat odavno bio završen kad su kod Biogradskog jezera, u gluhim šumama, Crnogorici opkolili dvanaest muslimana iz bratstva Koljića, iz Bjelojevića, koji su tu lovili pastrmke, i poklali ih do jednoga. Onda su žene i djeca Koljića napustili selo i predigli u Tursku, a njihove kuće i zemlje uzeli su Crnogorci.
Milovan Đilas; Besudna zemlja, Politika, Beograd 2005., str. 57-58.