M’tregonte nji plak i vjetër, n’anë oxhakut,
për mbresat që kishte prej Sanxhakut!
M’tregonte nji plak i vjetër, n’anë oxhakut,
për mbresat që kishte prej Sanxhakut!
“N’Sanxhak qëndrova – tha, dhjetë vite,
duke shitur bozë, pasta dhe simite!
Atje m’Novi Pazar, plaga kore kishte zanë,
po ta gërvishtje, t’dilte para Shqipnia Nanë!
Ajo rrinte mbledhur kruspull, n’letargji fjetur,
mezi t’fliste n’vesh, me nji shqipe t’mekur!
T’fliste ngadalë, me at’ shqipen e butë,
duke parë anash, gjithë frikë e tutë!
Ngroheshin n’dimër, me fjalët nashke,
n’manastir shkonin, për festë pashke!…
Anipse kishin emrat n’fenë islame,
se….mbi krye u rrinte, nji shkop thane!…
Unë, për ti dhënë nji shtytje murit,
n’simite futja fletën, me Himnin e Flamurit!
Vetëm tek unë – njerëzit, simite blenin,
me lotë, dhimbjen shekullore shfrenin!
Ashtu e lashë, me plagë n’shtat – Sanxhakun,
nën dimrin sllav, kërkonte t’drejtën – hakun”!
Kështu me ofshamë, mbylli tregimin plaku,
ndërsa mua m’u dogjën duart, n’flakë oxhaku!
Dhimbje e plagë m’u shtuan nga Sanxhaku!…